دیوان حافظ

نام مترجم پرویز ناتل خانلری
سال چاپ ۱۳۶۲
تعداد صفحه ۱۲۶۱
تعداد تجدید چاپ ۳
شابک ۹۷۸-۹۶۴۱۱۱۹۱۰۴

درباره کتاب

حافظ شیرازی، مشهورترین و محبوب‌ترین شاعر پارسی‌زبان بین ایرانیان است. غزلیات وی حال و هوای عاشقانه-عارفانه دارد و برای اکثر مردم قابل درک است. محبوبیت اشعار حافظ تا آنجاست که در خانه‌ی هر ایرانی، یک جلد دیوان حافظ وجود دارد و ایرانیان در تردیدها یا جشن‌های ملی مانند نوروز و یلدا به دیوان حافظ تفأل می‌زنند. این اثر در طول زمان توسط بسیاری از بزرگان ادب مورد بررسی و شرح قرار گرفته است که یکی از دقیق‌ترین و کامل‌ترین نسَخ دیوان حافظ، شرح و تصحیح دکتر پرویز نانل خانلری است. حافظ خانلری در دو جلد تدوین شده است. اما این دو جلد در یک نوبت چاپ نشده اند. بلکه یک فاصله بیست و دو ساله میان آنهاست. خانلری ابتدا در سال ۱۳۳۷، صدوپنجاه غزل حافظ را جداگانه تصحیح و چاپ کرد و پس از آن در سال ۱۳۵۹ کل دیوان حافظ، همراه با اشعار مشکوک و منسوب به حافظ را به چاپ رساند. نشر خوارزمی در همین سال (۱۳۵۹) اقدام به انتشار این کتاب کرد اما این مجموعه کتاب توسط نشرهای دیگر هم به چاپ رسیده است.

مهدی نوریان استاد ادبیات فارسی
وقتی کسی دیوان حافظ به تصحیح دکتر خانلری را دست می‌گیرد و می‌خواند، با اعتماد بیشتری شعرهای حافظ را می‌خواند و می‌داند اینها به چیزی که حافظ گفته نزدیک‌تر است.
مهدی محبتی استاد ادبیات فارسی
انتشار حافظ خانلری یک حادثه بود. قبل از خانلری، کسان زیادی حافظ را تصحیح کرده بودند که مشهورترین آن تصحیح غنی و قزوینی بود. شرح حافظ خانلری از جهات بسیاری ممتاز است. این شرح، یک نگاه انتقادی نو بود. عده‌ی زیادی در مقابل تصحیح غنی و قزوینی به طور کامل تسلیم شده بودند و حتی اشکالات را نادیده می‌گرفتند. خانلری نشان داده است که در تصحیح غنی و قزوینی، غزل‌های الحاقی در کنار غزل‌های حافظ قرار گرفته است.
ابوالحسن نجفی مترجم و نظریه‌پرداز ادبی
یکی از محاسن حافظ خانلری، شرافت علمی و امانت در کار یا ترجیح جقیقت بر تعصب است.
ابوالحسن نجفی مترجم و نظریه‌پرداز ادبی
برای نخستین‌بار در تاریخ چاپهای دیوان حافظ می‌بینیم که در پرتوی دقتی که خانلری در تنظیم و ترتیب ابیات به کار برده‌ است هر غزل حافظ، حول یک مضمون واحد دور می‌زند.

بریده خواندنی

شاید بتوان گفت که از دیوان هیچ شاعر فارسی‌زبانی به اندازه‌ی دیوان حافظ نسخه‌های متعدد به وجود نیامده است. با آنکه آثار این شاعر بزرگ تا مدتها پس از ‌مرگش هنوز به صورت کامل تدوین نیافته بود. مجموعه‌های کم و بیش ناقص از غزلیاتش به فراوانی کتابت می‌شد و در دسترس اهل ذوق و ادب قرار می‌گرفت. یکی از معاصرانش  به نام محمد گل‌اندام – نخستین بار به جمع و تدوین آثار او پرداخت. اما نسخه‌ای که او فراهم کرده بود یگانه مأخذ برای کاتبان آثار بازمانده از شاعر قرار نگرفت. هر کاتبی از روی مأخذ دیگر – و غالباً از حواشی دیوانها و کتب مختلف- آثار او يا منسوب به او را به صورتی مستقل یا در حاشیه‌ی آثار دیگران کتابت کرد. به این سبب است که از نسخه‌های متعددی که تا پنجاه سال پس از وفات شاعر نوشته  شده حتی دو نسخه نیست که مأخذ واحدی داشته یا یکی از روی دیگری استنساخ شده باشد.

از روی یادداشتی که کاتبی در مقدمه‌ی نسخه‌ای از دیوان حافظ نوشته است معلوم می‌شود که تا سالهای نخستین قرن دهم هنوز مجموعه‌ی کاملی از این دیوان عزیز در دسترس اهل ادب قرار نداشته و به این سبب یکی از نبیرگان امیر تیمور، جمعی از ادیبان را گرد هم آورده تا از منابع مختلف و متعدد آثار حافظ را جمع و  تکمیل کنند. در این یادداشت نکته ای که سزاوار توجه است اینکه می‌نویسد «قریب به پانصد جلد دیوان حافظ به هم رسید و بعضی سفائن و غزلیات که پیش از فوت خواجه  نوشته شده بود…». با توجه به وضع کتابت و دشواریهای آن در زمان مذکور عدد پانصد تا حدی مبالغه آمیز جلوه می‌کند اما اگر ده‌یك این رقم یعنی تعداد پنجاه را نیز بپذیریم باز از رواج فراوان این دیوان در طی مدت يك قرن پس از مرگ شاعر حکایت می‌کند.

دریافت نمونه کتاب
پرویز ناتل خانلری
مترجمین
پرویز ناتل خانلری

زندگی‌نامه‌ی پرویز ناتل خانلری

پرویز ناتل خانلری، ادیب، زبان‌شناس، نویسنده، شاعر و سیاستمدار برجسته ایرانی، در ۲۹ اسفند ۱۲۹۲ در تهران به دنیا آمد. خانواده‌ی او اصالتاً اهل مازندران بودند و نام خانوادگی ناتل به پیشنهاد نیما یوشیج، پسرخاله‌ی مادرش، به نام او افزوده شد. خانلری تحصیلات ابتدایی خود را در مدارس سن‌لویی و ثروت تهران گذراند و سپس وارد دارالفنون شد. او در سال ۱۳۱۴ مدرک کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را از دانشگاه تهران دریافت کرد و در سال ۱۳۲۲ جزو اولین گروه دریافت‌کنندگان دکتری زبان و ادبیات فارسی بود. عنوان پایان‌نامه‌ی او «تحقیق انتقادی در عروض و قافیه و چگونگی تحول اوزان غزل فارسی» با راهنمایی ملک‌الشعرای بهار بود.

خانلری در طول زندگی حرفه‌ای خود نقش‌های متعددی ایفا کرد؛ از جمله تدریس در دانشگاه تهران، معاونت وزارت کشور و وزارت فرهنگ. او همچنین ریاست بنیاد فرهنگ ایران را بر عهده داشت و در این نقش بیش از ۳۰۰ عنوان کتاب منتشر کرد. مجله‌ی سخن، که خانلری از سال ۱۳۲۲ تا ۱۳۵۷ منتشر کرد، یکی از مهم‌ترین نشریات ادبی ایران بود و نقش به‌سزایی در معرفی ادبیات جهان و حمایت از نویسندگان و شاعران نوگرا داشت.

خانلری علاوه بر فعالیت‌های علمی و ادبی، در عرصه‌ی شاعری نیز فعال بود. مجموعه اشعار او با نام «ماه در مرداب» و شعر معروف «عقاب» از برجسته‌ترین اشعار او هستند. او در سال ۱۳۶۹ در تهران درگذشت و در بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

درباره‌ی پرویز ناتل خانلری

پرویز ناتل خانلری، متولد مازندران و از اقوام نیما یوشیج بود.  پسوند ناتل را نیما به او پیشنهاد کرده بود که نشان دهنده‌ی منطقه‌ی زندگی آن‌ها بود. همسر وی، دکتر زهرا کیاخانلری، نیز از پژوهشگران برجسته‌ی ادبیات فارسی بود. خانلری در دانشگاه شاگرد کسانی چون بهار و فروزانفر شد و با ایجاد نشر دانشگاه و مجلۀ سخن، اقدامات مهمی را برای نشر فرهنگ و ادبیات فارسی انجام داد. بعدها در بنیاد فرهنگ و فرهنگستان ادب و هنر، دامنه‌ی فعالیت‌های درخشانش را گسترش داد. کتاب دستور زبان فارسی او هنوز مرجع مهم دانشگاهی است. تاریخ زبان فارسی از دیگر کتاب های مهم و جاودانه اوست، همان طور که در نوشتن نمایش‌نامه، داستان و شعر هم آثار مانده‌گاری از او به جا مانده است. پرآوازه‌ترین شعر او مثنوی بلند «عقاب»  است که به صادق هدایت تقدیم شده است. دیوان حافظ به تصحیح و شرح خانلری، یکی از معتبرترین نسخه‌های اشعار حافظ محسوب می‌شود.

دکتر خانلری در عرصه‌ی سیاست و فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی نیز فعال بود که ازجمله مناصبش، وزیر فرهنگ اسدالله علم است. به همین دلیل پس از انقلاب اسلامی به مدت دو سال زندانی شد و از تمام مناصب و مشاغل رسمی خود کناره‌گیری کرد و به پرداخت غرامت مالی سنگینی نیز متهم شد. 

دکتر شفیعی کدکنی، یکی از شاگردان پرویز ناتل‌خانلری است که مقدمات ادامه‌ تحصیل شفیعی را در خارج از کشور فراهم کرد و حتی برای دکتر شفیعی نامه‌ی استخدام نیز نوشت.

جوایز پرویز ناتل خانلری

  • دکتری افتخاری دانشگاه دولتی لنین سال ۱۳۵۰
  • کسب جایزه‌ی ادبی فردوسی در سال ۱۳۵۵

مترجم
روش ما در تدوین این کتاب از قرار ذیل است: در سراسر آثار خواجه‌ی شیراز ابداً يك كلمه نیاورده‌ایم که مبتنی و متکی بر یکی از نسخه‌های اساس کار ما نباشد، یعنی هیچ‌گاه کلمه‌ای از خود نیافزوده و نکاسته‌ایم و کلمه‌ای یا عبارتی را به حکم ذوق و سلیقه‌ی شخصی تغییر نداده یا در آن تصرفی روا نداشته‌ایم و اگر در چند مورد معدود اظهار نظری کرده‌ایم در حاشیه‌ی متن اشعار بوده و بدان تصریح شده است. ترتیب بیتها به حکم استنباط و استدلال و ذوق شخصی نیز ممکن نیست که مورد قبول و اتفاق نظر همه‌ی محققان این زمان باشد و اگر چنین بود نیز از کجا می‌توانستیم یقین کنیم که ذوق مردم امروز با ذوق و سلیقه شاعر شش قرن پیش تطبیق کند و یکسان باشد.

نقل‌قول از کتاب

امام خواجه:

خواجه لقبی احترام‌آمیز برای صاحبان مقامات دولتی بوده است و تقریباً معادل «آقا» و «جناب» در زبان جاری امروز. در تعبیر امام خواجه يك نوع طنز و استهزاء نهفته است.

ز کوی میکده دوشش به دوش می بردند

امام خواجه که سجاده می‌کشید به دوش


دیوان حافظ، صفحه ۱۱۵۶

کاسه گرفتن – کاسه داشتن:

ساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت

می‌گفتم این سرود و مِی ناب می‌زدم

در این بیت اشاره‌ای است به يك رسم مغولی که در زمان زندگی حافظ متداول  بوده و آن «کاسه گرفتن یا کاسه داشتن» است که نزد مغولان علامت تکریم و احترام و اظهار مرحمت یا ارادت بوده است که از جانب بزرگی نسبت به  کوچکتری یا به عکس انجام می‌گرفته است و در تواریخ آن زمان مکرر به این رسم برمی‌خوریم.


دیوان حافظ، صفحه ۱۲۱۵

گلستان ارم:

گمان می‌رود که در زمان حافظ باغی معروف و بزرگ در شیراز بوده و شاید به  شاه شیخ ابو اسحق تعلق داشته و بعید نیست که باغ ارم کنونی شیراز در همان محل برپا شده باشد یا این باغ را به یاد باغ قدیم ارم نامگذاری کرده باشند.


دیوان حافظ، صفحه ۱۲۲۱

پای ماچان :

صف نعال پائین درگاه اصطلاح صوفیان است که چون از  درویشی خطائی سر بزند برای تنبیه او را وامی دارند که در صف نعال به يك پای  بایستد و هر دو گوش خود را چپ و راست با دو دست بگیرد تا پیر یا مرشد از تقصیرش بگذرد و این عمل را غرامت می‌خواندند.


دیوان حافظ، صفحه ۱۱۶۴

بنامیزد:

ماشاءالله، دعایی برای دفع چشم‌زخم

آب حیوانش ز منقار بلاغت می‌چکد

زاغ کلک من بنامیزد چه عالی‌مشرب است


دیوان حافظ، صفحه ۱۱۶۰