علي­مراد داودي

زندگينامه علي­مراد داودي

علي­مراد داودي، در سال ۱۳۰۰ در روستای شمس­آباد از توابع خلخال، شهري از استان اردبيل به دنيا آمد. مادرش بلقیس از نواده­ی فتحعلیشاه قجار و پدرش «اسدالله ساعدالسلطان»، نوه­ی فرماندار کل گرجستان بود که بعد از شکست ایران از روسیه از گرجستان به آذربایجان ایران تبعید شده و به علت خدماتش به فتحعلیشاه، اراضی وسیعی به او و خانواده اش بخشیده شده بود. علی­مراد در ده سالگی از شمس­آباد بیرون آمد و به تبریز رفت. او دوران  نوجواني‌اش را در این شهر گذراند. در تبریز او بر خلاف هم سن و سال‌هايش، اغلب اوقاتش را به مطالعه و تحقيق سپری کرد و به خصوص با شاهنامه مانوس بود. ۱۵ ساله بود که پدرش از دنیا رفت و این اتفاق زندگی را برای علی­مراد و خانواده سخت کرد. با این وجود او در سال ۱۳۲۰ برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران رفت و چهار سال بعد از دانشكده ادبيات فارغ‌التحصيل شد. او شاگرد ملک الشعرای بهار و عباس اقبال آشتیانی بود. بعد از گرفتن لیسانس داودی برای تدریس به سنندج و زنجان رفت و در آن شهر با «ملکه آفاق ایران­پور» که از شاگردان او بود، ازدواج کرد. سال ۱۳۳۴ او دوباره به تهران برگشت و درسش را ادامه داد و از دانشگاه تهران دکترای فلسفه گرفت. گفته می­شود او نخستين فارغ‌‌التحصيل دکترای فلسفه از این دانشگاه‌ بود که بعدا در سال ۱۳۴۳ به عنوان استادیار دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشغول کار شد. تز دكتراي او ترجمه­ی كتاب «درباره­ی نفس» ارسطو به فارسي بود. داودی بعدتر، دو مجلد از تاريخ مفصل فلسفه اثر اميل بريه را نيز ترجمه كرد كه به فلسفه باستان مي‌پرداخت. از اين نويسنده و پژوهشگر و مترجم در حوزه فلسفه، حدود ۹۰ نوشتار به جاي مانده است. تاريخ فلسفه، روح فلسفه قرون وسطي،‌ شناسايي و هستي، عقل در حكمت مشاء، الوهيت و مظهريت، مقالات و رسائل در مباحث متنوعه و … برخي از ترجمه‌ها و آثار نگاشته شده توسط اين فيلسوف بوده است.

درباره علي­مراد داودي

علي­مراد داودي، پژوهشگر و استادي بود كه در حوزه فلسفه، تاريخ اديان و البته امور تربيتي، دستي بر آتش داشت و همين امر، از او يك پژوهشگر بزرگ و شاخص ساخته بود. او علاوه بر قدرت قلم و ادبي كه داشت، سخنوري قهار نيز محسوب مي‌شد و به همين دليل، برخي از آثار به­‌جا­مانده از اين انديشمند، در قالب گفتارها هستند كه در آن دوره بسيار باب بود. به اين شكل كه متن سخنراني‌ها، جمع‌آوري و تنظيم شده و سپس بعد از جرح و تعديل‌هايي، تبديل به يك اثر مستقل مي‌شد كه نشان­دهنده­ی تفكرات و بينش آن فرد بود. داودی پژوهشگري بود كه علي‌رغم دگرانديشي كه نسبت به زمانه­‌ی خود داشت، معتقد بود كه بايد در حوزه تحقيق و فلسفه و تفكر، آزاد انديشيد و آزادي را مدنظر داشت و باورها و عقايد شخصی خود را در اين تحقيقات راه نداد.