خاطرات بوليوي

۱۲نوامبر
امروز خبری نبود. برای پیراستن زمینی که اختصاص به چادر ۶ نفر از گروه دوم دارد _که باید برسند_ راهپیمائی کوتاهی کردیم. محلی که انتخاب کرده ایم صد متر از ابتدای ناحیه مسطح اصلی فاصله دارد تل کوچکی نزدیک دره باریکی واقع است؛ در آن دره باید غارهائی برای نگهداری غذا و چیزهای دیگر بسازیم. تا حالا نخستین گروه از سه گروه دو نفری که تقسیم بندی دسته هاست، باید وارد شوند. تا پایان هفته کم کم به روستا می رسند. موهایم بلند شده ولی خیلی تنک است؛ موهای خاکستری، بور و سپس ناپدید میشوند؛ ریشم بلند می شود. تا دو ماه دیگر قیافه قبلیم را پیدا خواهم کرد.

۳۱ دسامبر

ساعت ۷.۵ صبح دکتر آمد. و خبر رسیدن مونهه را آورد. با اینتی و توما و اوربانو و آرتورو بیرون رفتیم. پذیرایی دوستانه ولی تا حدی آمیخته به تشویش بود. این سوال بین ما معلق بود. برای چه آمده ای؟ پان دیوینو، یار جدید با او بود. همچنین تانیا که برای گرفتن دستور آمده بود. و ریکاردو که نزد ما می ماند، با او بودند. گفتگو با مونهه با کلیات آغاز گردید. ولی به زودی به نکات اساسی او  که در سه شرط زیر خلاصه شده است، کشیده شد:

• از رهبری حزب کنار می رود اما دست کم کاری می کند که حزب بی طرف بماند و کادر اجرائی برای مبارزه تامین می کند. 
• تا وقتی که انقلاب محدود به بولیوی باشد، رهبری سیاسی و نظامی مبارزه بر عهده او خواهد بود. 
• با دیگر احزاب آمریکای لاتین تماس برقرار می کند و می کوشد  که پشتیبانی آنها را از جنبش های آزادی بخش به دست آورد. 

جواب دادم شرط اول مربوط به خود اوست که دبیر کل حزب است. هرچند رفتار او به عقیده ی من کاملا خطا بود. رفتار او متزلزل و سازشکارانه بود. در تاریخ این گونه رفتار مایه ی شهرت کسانی است که باید به سبب ضعف موضعشان محکوم شوند. با گذشت زمان، صائب بودن نظر من ثابت خواهد شد. 

نه به نظر سوم او ایرادی داشتم نه به خود او که می خواست آن را اجرا کند. ولی این عمل محکوم به شکست بود…. نظر دومش را به هیچ وجه نمی توانستم بپذیرم. فرمانده نظامی خودم خواهم بود و هیچ شبهه ای را در این مورد نمی پذیرم.